Przejdź do głównej zawartości

Utracone miasto Warszawa wczoraj i dziś - premiera albumu niezwykłego


Wczoraj znów dane nam było odwiedzić siedzibę największej warszawskiej księgarni z sieci Świata Książki. Jak się zapewne domyślacie stało się to za sprawą wydawnictwa Skarpa Warszawska i to kolejny już raz. Jednak tym razem premierowe spotkanie nie dotyczyło nowej książki z serii "Echa dawnej Warszawy" ale albumu, na który jak zdradził w czasie spotkania Rafał Bielski - szef wydawnictwa, przyszło i Im i Nam czytelnikom, czekać aż 5 lat. To czekanie jednak sprawiło, że faktycznie udało się stworzyć coś zupełnie nowego, a w zasadzie trafniej rzecz ujmując, udało się ustalić zupełnie nowy poziom jeśli chodzi o wydawanie albumów o dawnej Warszawie.


Na czym ta innowacyjność polega? Mianowicie bynajmniej nie na złożeniu w jednym wydawnictwie starych i nowych fotografii tych samych miejsc czy kadrów w Warszawie przedwojennej i współczesnej. Tą nowością jest poziom szczegółowości opisów poszczególnych zdjęć. Punktem wyjścia do stworzenia publikacji był olbrzymi, jeśli nie największy zbiór pocztówek przedstawiających stolicę z okresu przed 1939 r., który udało się zgromadzić wytrawnemu znawcy widoków miasta z tamtych czasów jakim jest Rafał Bielski. Jednak samo to było jeszcze za małym przyczynkiem, do powstania nowej jakości. Tym drugim sprawcą był Jakub Jastrzębski, ze swoją głęboką znajomością detali i niuansów, po których można dokonać bardzo precyzyjnego datowania warszawskich fotografii. To właśnie jego pasji i umiejętnościom dochodzenia do możliwie jak najlepszego opisu także pod względem umiejscowienia na planach dawnej stolicy poszczególnych obiektów, w dużej mierze ów album zawdzięcza swoją wyjątkowość. Trzecim ze współautorów dzieła jest Grzegorz Krawczak, który podjął się trudnego wyzwania odtworzenia w możliwie najbardziej wierny sposób kadrów z dawnych pocztówek w ujęciach ze współczesnej Warszawy.



Teraz zaś słów kilka wypada rzec o samym dziele, skoro już było ono wspomniane jako wyjątkowe. Po pierwsze, na dużą pochwałę zasługuje doskonałe wyważenie, w doborze samych zdjęć, jak i formy ich prezentacji. Duże powiększenia umożliwiają czytelnikowi niejako samodzielną zabawę w detektywa i poszukiwanie ciekawych detali na reprodukowanych pocztówkach. Dużym ułatwieniem są ramki z numerami wskazujące te cechy charakterystyczne które umożliwiły wspomniane wcześniej precyzyjne wydatowanie danego zdjęcia. Jak chociażby jaką rolę odgrywał rodzaj nawierzchni i o czym on nam dziś mówi na danym zdjęciu. Całość jest bardzo ciekawie opracowana pod względem graficznym i kolorystycznym. Co sprawia, że można to wydawnictwo traktować na kilku poziomach i ma szansę ono zgodnie z zamysłem wydawcy trafić do możliwie szerokiego kręgu odbiorców. Zarówno tych co Warszawę przedwojenną znają już całkiem nieźle, jak i tych co dopiero zaczynają swą przygodę z poznawaniem tego zupełnie innego miasta. Ten balans informacji czasem zupełnie wydawało by się oczywistych, a czasem zaskakujących czytelnika pozwala skupić się na tym co najważniejsze, czyli na takim ćwiczeniu wyobraźni przestrzennej, Można sobie wyobrazić jak to miasto wyglądało w całości i jak wyglądało by współcześnie - album ten jest ku temu doskonałą pomocą. Jednak zostawia sporo miejsca do tego by ruszyć głową i dopasować nasze wyobrażenia do tego jak się naprawdę poszczególne rzeczy miały. Co więcej pozwala czytelnikowi zakochać się w Warszawie zarówno tej której już nie ma, jak i tej współczesnej i się z nią utożsamić. Niejako ją oswoić i zrozumieć czemu dziś wygląda tak, a nie inaczej szczególnie jej ścisłe centrum. 


Kto zechce z łatwością odnajdzie tu wskazówki, gdzie jeszcze można tę starą Warszawę zobaczyć na żywo, choć w niewielkich, czasami nawet najmniejszych jej ocalałych fragmentach. Jak chociażby to co nam zostało po jednym z Warszawskich dworców kolejowych na Pradze, a dziś mieści w sobie tak prozaiczną agendę handlową jak skup złomu. Będziemy mogli też zobaczyć jak wyglądała niedziela na stołecznych ulicach, a także jak wyglądał mokry wieczór na jednej z dobrze znanych warszawskich arterii. Z albumu tego można się dowiedzieć nie tylko o tym co kiedyś istniało, a już go nie ma, ale także i o tym co miało zaistnieć lecz nie doczekało się realizacji mimo nawet bardzo zaawansowanych działań w tym kierunku, jak choćby figura Chrystusa Króla na jednym ze znanych i bardzo uczęszczanych placów miasta. To tak tyle pokrótce o samej publikacji, nad którą się jeszcze być może pochylimy w osobnym poście, lecz dajcie nam trochę czasu, skoro sam szef wydawnictwa nad pierwszymi kilkunastoma stronami jak przyznał spędził kilka ładnych godzin analizując zdjęcia i informacje, to i Nam wypada zatrzymać się nad nimi dłużej w osobnym wpisie.



Wracając do wydarzenia jakim było spotkanie premierowe, to trzeba przyznać organizatorom, że nie ulegają pokusie sztampowości i zawsze czymś zaskakują przybyłych gości. Tym razem zaskoczenia były dwa. Po pierwsze postać konferansjera, albowiem okazał się być nim słynny i dobrze znany z ekranów telewizorów "Pan Lotto", czyli Ryszard Rembiszewski. Nienaganna prezencja i maniery wraz z jakże ciepłą i charakterystyczną barwą głosu, to naprawdę oprawa z najwyższej konferansjerskiej półki połączona z latami doświadczenia w budowaniu kontaktu z widzami. Wszytko to sprawiało, że spotkanie przebiegało płynnie i w niezwykle miłej atmosferze. 




A zaskoczenie numer dwa ? Tu dla odmiany gadżet ale z tych retro, prosty i przydatny zarazem, a także dosyć niebanalny choć kiedyś chyba całkiem powszechny - drewniana zakładka do książki  wypalonym wizerunkiem zbliżenia na figurę króla Zygmunta z kolumny na Krakowskim Przedmieściu oraz logo wydawnictwa Skarpa Warszawska. Zakładki te były do wygrania w mini-konkursie podczas trwania spotkania, polegającym na trafnym określeniu umiejscowienia obiektów z przedwojennych pocztówek stolicy. Innym sposobem na ich otrzymanie było cierpliwe odstanie we wcale nie małej kolejce po autografy trzech wspomnianych autorów albumu. Co i Nam się uczynić szczęśliwie udało.

Na koniec nie pozostaje Nam nic innego, niż zaprosić Was do tego by wyjść z domu, bogatsi o wiedzę zawartą w tym wydawnictwie i spróbować samemu odwiedzić choć kilka z przedstawionych w nim lokalizacji. Głęboko wierzymy, że Warszawy nie da się poznać jedynie z za biurka czy z pozycji miękkiego fotela doskonałego do czytania książek. Trzeba ruszyć w miasto, by się w Nim zakochać, a przecież dużo łatwiej żyć na co dzień z kimś kogo się kocha.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Złoto-Czerwone

Tym razem post będzie nietypowy, bo w zasadzie tylko informacyjny. Każdy bowiem z naszych czytelników chyba wie, a przynajmniej taką mamy nadzieję, jakie są oficjalne barwy i flaga Warszawy. Można je zobaczyć nie tylko na środkach komunikacji miejskiej, ale również w herbie. Flaga składa się z dwóch poziomych pasów o równej szerokości. Zgodnie ze Statutem miasta "Barwami Miasta są kolory żółty i czerwony ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru żółtego a dolny koloru czerwonego".  W wielu źródłach zaś kolor żółty jest zwany kolorem złotym. Decyzja ta wprowadzona została w życie jeszcze w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Bezpośrednio po wojnie jednak nie powrócono do niej. Stało się to dopiero na mocy Uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy nr 18 z dnia 15 sierpnia 1990 r. w sprawie "przywrócenia tradycji przedwojennej w zakresie herbu, barw miejskich, pieczęci...".  Wielu z naszych czytelników ch

Kim jest Hajota?

Spacerując ulicami często patrzymy na ich nazwy. Gdy noszą one czyjeś nazwisko to w większości wypadków wiemy, lub przynajmniej coś nam się kojarzy, kim ta osoba była, czym sobie na taki zaszczyt zasłużyłam. Zdarza się jednak inaczej, część patronów jest bardzo tajemnicza. O takim właśnie tajemniczym patronie chcemy Wam dziś opowiedzieć. Wśród wielu cichych uliczek na Starych Bielanach znajduje się jedna, która szczególnie nas dziś interesuje - Ulica Hajoty.  Jak podaje Jarosław Zieliński w swojej książce Bielany : przewodnik historyczno-sentymentalny ulica ta istnieje od 1928 roku. Informacja ta znajduje swoje potwierdzenie w książce Jana Kasprzyckiego Korzenie miasta. T. 5 , w którym możemy przeczytać bardzo interesujący fragment.  Właścicielami krasnoludkowych domków byli przeważnie ludzie niezamożni, ale prości i życzliwi, którzy w swych ogródkach chętnie widzieli małych miłośników przyrody. Pozwalali patrzeć z bliska na grządki kwietne i warzywne, na harcujące na s

Pan Wołodyjowski na Bielanach

Każdy kto czytał "Pana Wołodyjowskiego" Henryka Sienkiewicza lub chociaż widział ekranizację Jerzego Hoffmana, powinien bez trudu rozpoznać kim jest postać w białym habicie. To pułkownik Jerzy Michał Wołodyjowski, który z inicjatywy miejscowego proboszcza, ks. Wojciecha Drozdowicza, na początku 2008 roku zagościł na wieży kościoła pokamedulskiego na Bielanach. Blisko dwumetrowa postań ma twarz Tadeusza Łomnickiego, a jej autorem jest Robert Czerwiński. Pojawieniu się Małego Rycerza towarzyszyło skomponowanie przez Michała Lorenca hejnału "Memento mori", który rozbrzmiewa z wieży kościelnej. Sam kościół, początkowo drewniany, wraz z budynkami klasztornymi wzniesiony został dla zakonu kamedułów, sprowadzonych z bielan krakowskich, w XVII wieku. Jego fundatorami byli królowie Władysław IV i Jan Kazimierz. W latach 1669-1710, w stylu późnobarokowym, zbudowany został kościół murowany oraz założenia klasztorne wraz z 13 eremami. Wnętrza kościoła zdobi stiukowa