Przejdź do głównej zawartości

Z wizytą w Arkadach Kubickiego, czyli XXII Targi Książki Historycznej


Dziś chcemy opowiedzieć Wam o pewnym wydarzeniu, choć i miejsce jest szczególne. Arkady Kubickiego są wspaniałe i z pewnością zasługują na osobny post, ale to innym razem. Jak wielu Warszawiaków wybraliśmy się tam z wizytą na XXII Targi Książki Historycznej.




Jak wszyscy pewnie wiedzą jest to impreza cykliczna o stażu liczącym sobie już przeszło dwie dekady. W ostatnich trzech latach stałym ich miejscem są właśnie Arkady Kubickiego. Warto podkreślić, iż jest to impreza niekomercyjna. Każdy miłośnik literatury historycznej może się na niej pojawić bez wnoszenia żadnych opłat czy rejestracji. Dlatego nie powinno nikogo dziwić, ze z roku na rok targi cieszą się coraz większą popularnością. W tym roku można śmiało rzec, że impreza w pełni nabrała wymiaru międzynarodowego. Jest tak za sprawą już drugiej edycji Salonu Książki Białoruskiej, a także debiutującego w tym roku Salonu Historycznej Książki Rosyjskiej. Ponadto wśród stoisk możemy znaleźć pełny przekrój wydawnictw z terenu całego kraju, a także kilku większych antykwariatów. Można też chyba powiedzieć, że zarówno Salon Bibliotek ze swoją trzecią edycją, jak i czwarta odsłona Salonu Książki Muzealnej na stałe wpisały się już w repertuar Targów. Warto w tym miejscu wspomnieć o głównych twórcach całego wydarzenia są to  bowiem dwie organizacje. Porozumienie Wydawców Książki Historycznej oraz Fundacja Historia i Kultura, dla każdej z nich jest to działanie statutowe. Ponadto partnerują im w tym dziele m.in. Zamek Królewski w Warszawie, Stowarzyszenie Muzealników Polskich, Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich, a także Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów. 




Kolejną ważną inicjatywą związaną z Targami jest przyznawanie przez wspomniane już Porozumienie Wydawców Książki Historycznej - Nagrody Klio. Ma to miejsce w czterech kategoriach: autorskiej, edytorskiej, monografii naukowej i varsavianach. O przyznaniu nagród decyduje Jury, w którego skład wchodzą znane osobistości świata historycznego zarówno w wydaniu naukowym, jak i popularyzatorskim. Wśród członków tego gremium organizatorzy wymieniają profesorów: Tomasza Kizwaltera, Jana Kieniewicza, Henryka Samsonowicza, Tomasza Szarotę - przewodniczącego Jury, oraz Janusza Tabira, a także redaktorów: Mariana Turskiego i Tomasza Łubieńskiego. Kandydatów do tej nagrody mogą zgłaszać zarówno bezpośrednio członkowie Jury, jak i wydawcy, redakcje oraz inne instytucje i wreszcie osoby prywatne. Zgłoszenia przyjmowane są do 1 października, ogłoszenie zaś wyników ma miejsce właśnie podczas Targów. Nagrody w każdej kategorii są kilkustopniowe, my z racji naszego zamiłowania do tematów zawiązanych z Warszawą pozwolimy sobie tylko przedstawić laureatów w kategorii Varsaviana. 

Nagroda I stopnia : 

  • Stopka Krzysztof, Zięba Andrzej A., Artwich Armen, Agopsowicz Monika Ormiańska Warszawa. Fundacja Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich 

4 równorzędne nagrody III stopnia :

  • Majewski Jerzy S., Markiewicz Tomasz Budujemy nowy dom. Odbudowa Warszawy w latach 1945-1952. Dom Spotkań z Historią 
  • Makowiecki Andrzej Z. Warszawskie kawiarnie literackie. Iskry 
  • Weber Maria Emillia Malessa "Marcysia" 1909-1949. Oficyna Wydawnicza Rytm
  • Zieliński Jarosław Przedwojenna Żydowska Warszawa. Najpiękniejsze fotografie. Wydawnictwo RM 

Oczywiście wszystkim nagrodzonym serdecznie gratulujemy i życzymy dalszej owocnej pracy uwieńczonej kolejnymi nagrodami. Jeśli zaś chcecie wiedzieć kto został nagrodzony w pozostałych kategoriach zapraszamy do zapoznania się z oficjalnymi wynikami.


Wracając zaś do samych Targów to oczywiście największe wrażenie robi tłum. Z roku na rok przybywa bowiem nie tylko zwiedzających ale i wystawców. Można powiedzieć, że na co dzień puste Arkady wydają się przeogromne, zaś przez te kilka jesiennych dni wydają się wręcz ciasne. Jak podają organizatorzy mamy do czynienia z ponad 250 wydawcami z Polski i zza granicy. Ciekawostką może być fakt, że do wspomnianej już nagrody Klio zgłoszono 130 pozycji. Wracając zaś do uczestników tego wydarzenia to warto odnotować, że poza muzeami i bibliotekami, które biorą udział we wspomnianych wcześniej własnych "Salonach", można także znaleźć stoisko kanału tematycznego TVP Historia oraz ekspozycję dotyczącą gier historycznych. Ponadto jest okazja do spotkania się z autorami książek, którzy podpisują swoje najnowsze publikacje. Odbywają się one zarówno na stoiskach wydawców, jak i w czasie licznych prelekcji i dyskusji odbywających się w sąsiednim Pałacu pod Blachą, a także w samym Zamku Królewskim. Krótki rzut oka na program pozwala stwierdzić, że nie sposób wziąć udział we wszystkich organizowanych spotkaniach. Jesteśmy jednak przekonani, że dzięki temu każdy znajdzie tu coś dla siebie. 



Jest to również wspaniała okazja do zakupu książek. Wszystkie wydawnictwa wprowadzają rabaty i promocje. Niektóre starsze pozycje można kupić nawet za 5, czy 10 zł. Jest to więc idealne miejsce za zakup choćby gwiazdkowych prezentów. 



Dlatego też jeśli ktoś jeszcze nie był, a chce to zachęcamy wszystkich do odwiedzenia Targów ostatniego już dnia ich trwania. Jeśli komuś zaś się to nie uda to mamy nadzieję, że kolejna okazja nadarzy się już za rok. Do zobaczenia więc na XXIII Targach Książki Historycznej, my będziemy tam na pewno. 

Komentarze

  1. Oj, zdecydowanie za ciasno. Jeśli chcą się rozwijać, to powinni powoli zacząć myśleć o zmianie lokalizacji.

    OdpowiedzUsuń
  2. Też tak uważamy. Arkady są piękne i klimatyczne, ale zdecydowanie zbyt małe.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Złoto-Czerwone

Tym razem post będzie nietypowy, bo w zasadzie tylko informacyjny. Każdy bowiem z naszych czytelników chyba wie, a przynajmniej taką mamy nadzieję, jakie są oficjalne barwy i flaga Warszawy. Można je zobaczyć nie tylko na środkach komunikacji miejskiej, ale również w herbie. Flaga składa się z dwóch poziomych pasów o równej szerokości. Zgodnie ze Statutem miasta "Barwami Miasta są kolory żółty i czerwony ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru żółtego a dolny koloru czerwonego".  W wielu źródłach zaś kolor żółty jest zwany kolorem złotym. Decyzja ta wprowadzona została w życie jeszcze w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Bezpośrednio po wojnie jednak nie powrócono do niej. Stało się to dopiero na mocy Uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy nr 18 z dnia 15 sierpnia 1990 r. w sprawie "przywrócenia tradycji przedwojennej w zakresie herbu, barw miejskich, pieczęci...".  Wielu z naszych czytelników ch

Kim jest Hajota?

Spacerując ulicami często patrzymy na ich nazwy. Gdy noszą one czyjeś nazwisko to w większości wypadków wiemy, lub przynajmniej coś nam się kojarzy, kim ta osoba była, czym sobie na taki zaszczyt zasłużyłam. Zdarza się jednak inaczej, część patronów jest bardzo tajemnicza. O takim właśnie tajemniczym patronie chcemy Wam dziś opowiedzieć. Wśród wielu cichych uliczek na Starych Bielanach znajduje się jedna, która szczególnie nas dziś interesuje - Ulica Hajoty.  Jak podaje Jarosław Zieliński w swojej książce Bielany : przewodnik historyczno-sentymentalny ulica ta istnieje od 1928 roku. Informacja ta znajduje swoje potwierdzenie w książce Jana Kasprzyckiego Korzenie miasta. T. 5 , w którym możemy przeczytać bardzo interesujący fragment.  Właścicielami krasnoludkowych domków byli przeważnie ludzie niezamożni, ale prości i życzliwi, którzy w swych ogródkach chętnie widzieli małych miłośników przyrody. Pozwalali patrzeć z bliska na grządki kwietne i warzywne, na harcujące na s

Pan Wołodyjowski na Bielanach

Każdy kto czytał "Pana Wołodyjowskiego" Henryka Sienkiewicza lub chociaż widział ekranizację Jerzego Hoffmana, powinien bez trudu rozpoznać kim jest postać w białym habicie. To pułkownik Jerzy Michał Wołodyjowski, który z inicjatywy miejscowego proboszcza, ks. Wojciecha Drozdowicza, na początku 2008 roku zagościł na wieży kościoła pokamedulskiego na Bielanach. Blisko dwumetrowa postań ma twarz Tadeusza Łomnickiego, a jej autorem jest Robert Czerwiński. Pojawieniu się Małego Rycerza towarzyszyło skomponowanie przez Michała Lorenca hejnału "Memento mori", który rozbrzmiewa z wieży kościelnej. Sam kościół, początkowo drewniany, wraz z budynkami klasztornymi wzniesiony został dla zakonu kamedułów, sprowadzonych z bielan krakowskich, w XVII wieku. Jego fundatorami byli królowie Władysław IV i Jan Kazimierz. W latach 1669-1710, w stylu późnobarokowym, zbudowany został kościół murowany oraz założenia klasztorne wraz z 13 eremami. Wnętrza kościoła zdobi stiukowa