Tym razem kolejny z tych mniej znanych, aczkolwiek ciekawych niewątpliwie kościołów. Może ktoś z Was idąc Krakowskim Przedmieściem zwrócił uwagę na budynek z napisem Res Sacra Miser.
Budynek ten to XVI-wieczny Pałac Kaznowskich. Swą siedzibę ma tu Centrum Charytatywne Caritas Archidiecezji Warszawskiej. Sama historia pałacu jest niezwykle interesująca, my jednak skupimy się tym razem tylko na kościele pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Dlatego właśnie przyśpieszymy trochę czas i od razu przeniesiemy się do roku 1661 kiedy to właścicielką owego budynku została Helena Tekla Lubomirska. W dwa lata później zaproponowała by pałac, lub jego część, stał się nową siedzibą sprowadzonych z Krakowa Karmelitanek Bosych. Już w 1664 roku rozpoczęto przebudowę rezydencji na potrzeby klasztoru, rozebrano m.in. pierwsze piętro, które mieściło salę balową. W 1696 roku rozpoczęła się budowa samego kościoła. Autor jego projektu jest nieznany, wiadomo za to, że pierwotnie fasada utrzymana była w stylu barokowym. Budowę ukończono w 1699 roku, a świątynia za patronkę otrzymała św. Teresę z Avila.
Kolejna ważna data to rok 1818 i kasata klasztoru. W rok później klasztor znalazł się w rękach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Zarówno budynek klasztorny, jak i kościół zostały wówczas przebudowane, fasada kościoła stała się klasycystyczna. Autorem ówczesnego projektu przebudowy był Antonio Corazzi. Wtedy to na fasadzie budynku pojawił się cytat Seneki Młodszego Res Sacra Miser będący dewizą Towarzystwa. Opiekunkami kościoła stały się Siostry Szarytki, prawdopodobnie wówczas otrzymał on wezwanie św. Ducha.
W czasie Powstania Warszawskiego kościół ucierpiał znacznie mniej niż reszta budynku, albowiem spłonął jedynie dach świątyni. Remont kościoła zakończył się już w 1949 roku. W 1955 roku władze podjęły decyzję o zburzeniu świątyni lub zamienieniu jej w pokoje mieszkalne lub pomieszczenia gospodarcze. Do realizacji tego planu jednak nie doszło. Od 1979 pracował tu jako duszpasterz pielęgniarek bł. ks. Jerzy Popiełuszko.
Kościół
jest jednonawowy, a w ołtarzu głównym znajduje się Obraz Matki Boskiej
Częstochowskiej. Ma On charakter barokowy i zamontowany w Nim jest system,
który umożliwia zmianę obrazów. Nawę okala galeria ze zdobioną balustradą. Na
ścianach znajdują się liczne epitafia, głównie osób związanych z Warszawskim
Towarzystwem Dobroczynności. Pod posadzką są natomiast XVIII wieczne katakumby,
które pozostają nieotwarte od XIX wieku.
W 1998
roku kościół opuściły Siostry Szarytki i stał się on kościołem rektorskim. Od
wielu lat Archidiecezja Warszawska pozwala na korzystanie z tej świątyni innym
wyznaniom chrześcijańskim. Odbywają się tu nabożeństwa anglikańskie, a także
msze w języku ormiańskim i litewskim.
Wszystkich zainteresowanych tym kościołem zapraszamy na blog jemu poświęcony :
Natomiast wszystkich zainteresowanych historią kościołów w tej części Warszawy chcemy zaprosić do lektury :
Wszystkich zainteresowanych tym kościołem zapraszamy na blog jemu poświęcony :
Natomiast wszystkich zainteresowanych historią kościołów w tej części Warszawy chcemy zaprosić do lektury :
- Dunin Lech Przewodnik po kościołach Starego i Nowego Miasta Warszawy. Warszawa : Rada Prymasowska Budowy Kościołów Warszawy, 1979
- Kościoły Warszawy : praca zbiorowa / kom. red. Jerzy Modzelewski, Adam Grabowski, Zdzisław Król. Warszawa : Rada Prymasowska Budowy Kościołów Warszawy, 1982
- Bartoszewicz Julian Kościoły warszawskie rzymsko-katolickie opisane pod względem historycznym. Kraków ; Warszawa : Michalineum, 1989
- Kalwarczyk Grzegorz Kościoły lewobrzeżnej Warszawy : nasze dziedzictwo. T. 1. Warszawa : Zarząd Główny Towarzystwa Przyjaciół Warszawy : Studio Plus. Oddział, 2004
- Kalwarczyk Grzegorz Kościoły lewobrzeżnej Warszawy : nasze dziedzictwo. T. 2. Warszawa : Zarząd Główny Towarzystwa Przyjaciół Warszawy : Studio Plus. Oddział, 2005
Komentarze
Prześlij komentarz